της Φρόσως Παύλου
Ίσως είμαστε από τους ελάχιστους νομούς της χώρας που ως εργαζόμενοι και απεργοί δεν βγήκαμε στους δρόμους με όποια πορεία κι αν είχαμε επιλέξει. Και οι τρεις συγκεντρώσεις ΠΑΜΕ (ποσοτικά η μεγαλύτερη από τις τρεις), ακολουθούσε η Πρωτοβουλία Εργαζομένων και ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στο Εργατικό Κέντρο( ήταν τραγωδία, μόλις 45άτομα), δεν είχαν περισσότερα από 300 άτομα.
Ο Γραμματέας της ΝΕ της ΑΔΕΔΥ Θανάσης Παπαθανασίου, που ανέλαβε να κάνει την ομιλία στο Εργατικό, όταν είδε τον κάμεραμαν τοπικού καναλιού να καταγράφει την ομιλία του, διέκοψε τον περισπούδαστο λόγο του, για να του ζητήσει να σταματήσει την λήψη.
Γιατί; Τι είχε να φοβηθεί; Τι έλεγε που δεν έπρεπε να τα ακούσουν οι τηλεθεατές του καναλιού που εκπροσωπούσε ο συγκεκριμένος εργαζόμενος; Κι αν φοβόταν γιατί ανέλαβε να κάνει την ομιλία; Γιατί ήθελε να συνδικαλιστεί; Δεν το έκανε για να υπερασπιστεί τους συναδέλφους του εργαζόμενους;
Ερωτηθείς ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας Στέφανος Γούλας να σχολιάσει το περιστατικό είπε ότι μπορεί να ήταν μπροστά στο περιστατικό αλλά δεν το κατάλαβε….
Και αφού δεν είναι πουλημένες συνδικαλιστικές εξουσίες, και αφού είδαν ότι οι όποιοι εργαζόμενοι βγήκαν στο δρόμο δεν ήταν μαζί τους, γιατί δεν έφυγαν από το Εργατικό Κέντρο να πάνε να ενωθούμε με τις άλλες δυο πορείες; Τι έχουν να χωρίσουν οι εργαζόμενοι; Κόκκινοι, πράσινοι, γαλάζιοι, μαύροι, άσπροι, τρικολόρ έχουν διαφορετικά συμφέροντα; Δεν πλήττονται όλοι με τον ίδιο βάναυσο τρόπο; Δεν κινδυνεύουν όλοι να βρεθούν επί ξύλου κρεμάμενοι;
Γιατί δεν μιλάνε για την πιο άγρια μορφή καπιταλισμού που βιώνει η ελληνική κοινωνία και οι πολίτες της; Γιατί δεν κατονομάζουν το πολιτικό σύστημα που πουλάει και αγοράζει τον πλούτο της χώρας σε τιμή προσφοράς; Γιατί δεν λένε ότι σε λίγο αυτή η κυβέρνηση θα μας οδηγήσει σε χώρα χωρίς δική της γη αφού θα την έχουν αγοράσει τα συμφέροντα του καπιταλισμού;
Η χώρα μας πουλιέται και αγοράζεται από συμφέροντα άλλων χωρών και υπερδυνάμεων του χρήματος, από μια παγκόσμια συμμορία αδίστακτων κερδοσκόπων και οι 300 της βουλής συνωμοτούν για να γίνουμε μια δανεική χώρα στην οποία δεν θα μπορούμε να ζούμε. Τα καλύτερα κομμάτια της θα τα έχουν αγοράσει οι πολυεθνικές οικονομικές δυνάμεις και εμείς θα πληρώνουμε διόδια για τα δούμε.
¨Όταν όλα αυτά συμβαίνουν πώς μπορούμε να είσαστε στα σπίτια μας; Στους καναπέδες μας και να κάνουμε πώς δεν ξέρουμε, δεν ακούμε, δεν βλέπουμε;
Μια χώρα μικρή αλλά δυνατή στο πνεύμα και στα προικιά της φύσης, αδυνατεί να πετύχει την ύψιστη ανάπτυξη των δυνάμεών της, οδηγώντας τους ανθρώπους της στην απόλυτη κατήφεια και υποδούλωση. Η υποδούλωση και η ανελευθερία του νεοέλληνα τον έχει ωθήσει στην απόλυτη απομόνωση και αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω του, στην διπλανή πόρτα, και εξεγείρεται μόνο όταν το ατομικό του συμφέρον πλήττεται. Στην ουσία αδυνατεί να αποδεχθεί ότι είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, με ελεύθερη βούληση, που μπορεί να αντιστέκεται, να ανατρέπει, να αλλάζει τη ροή των πολιτικών που τον πνίγουν, που του στερούν και τον αέρα που αναπνέει...
«Είναι αντίθετο στο νόμο της φύσης «μια χούφτα άνθρωποι να κολυμπούν σε περίσσια αγαθά, τη στιγμή που το πλήθος των πεινασμένων στερείται τα απολύτως απαραίτητα» είχε πει ο Ρουσό. Μήπως είναι η στιγμή να το ξανασκεφτούμε όλοι μας;
